Vrijdag 5 oktober

.

Ik dwaal af

Als ik thuiskom begin ik een nieuw weblog (alweer): Wat is stom en waarom (waaromdan.blogspot.com). Kan ik me lekker afreageren op alles dat me irriteert. Ten eerste: Alles dat in tijdschriften staat. Daar staat zo veel onzin in. Daarna wellicht boekhandels, daar stond ik net en kreeg ik het idee. Kluun en Nicci French (vijfhonderd keer dezelfde, ze hadden er een muur van gebouwd), Arnon Grunberg en hoe heten ze, altijd alleen maar overal hetzelfde. Ze verdienen het pretentieuze imago niet meer dat ze toch nog hebben, alsof een boek lezen automatisch beter en intelligenter is dan alles dat de televisie kan laten zien.

Dat past ook allemaal in ons universele schuldgevoel, dat alles dat we doen altijd eigenlijk fout is. Ik zou meer moeten lezen, ik moet eigenlijk gezonder eten, vaker naar de sportschool, stoppen met roken, meer sociale dingen doen maar tegelijkertijd meer tijd voor mezelf nemen, bla bla bla bla bla.

Kijk, schuldgevoel kan best nuttig zijn, als het je stimuleert om iets te veranderen. Maar als je toch niet naar de sportschool gaat (wilt), niet stopt met roken, graag TV kijkt in plaats van te lezen, hou dan gewoon een keer op met dat schuldgevoel. Het heeft geen nut meer.

Als je wilt stoppen met roken, stop met roken. Maar blijf je niet tien jaar lang schuldig voelen als je toch niet stopt.

Ja nu denk je waarschijnlijk, hij heeft gelijk (want dat heb ik), ik zou me eigenlijk minder schuldig moeten voelen. Komt dat nog bij het rijtje. Ik moet meer dit, ik moet minder dat. Laat toch zitten. Relax. Of wees gespannen, als je dat liever doet. Whatever.

Even iets heel anders (maar weer eens), volgens mij is het de laatste tijd nogal onduidelijk wat het woord ironie eigenlijk betekent. Volgens Douglas Coupland is de betekenis van het woord in de laatste twintig jaar veranderd, in de Engelse taal tenminste. Ik heb nu een voorbeeld van wat ik vind dat het betekent.

Ik zat gisteravond in het restaurant, de Potkachel, en er stond ergens een verzoek om mijn mobiele telefoon uit te zetten. Dat wil ik best, maar ik heb dit toestel pas een week, ik heb het nog nooit uitgezet. Dus ik zat te knoeien met dat ding in het restaurant, maar er zit geen aan-en-uitknop op. dat gaat blijkbaar op een andere manier. Dus ik kon kiezen, een kwartier lang in een restaurant met mijn telefoon bezig zijn terwijl iedereen zich daar aan ergert, of het gewoon aan laten staan. Ik word toch nooit gebeld.

En volgens mij is dat ironisch, dat ik het beste in een restaurant mijn telefoon áán kan laten staan, zodat andere mensen er geen last van hebben.

Ik weet nu hoe het uit moet trouwens, je moet de 'ophangen' toets een tijdje vasthouden. Zo zet je het ook aan. Het ligt niet gigantisch voor de hand moet ik zeggen.

Oh ik zit nu in Maastricht, weer te typen op mijn laptop, het tweede terrasje al, best leuk. Ik heb geloof ik al iets gekocht, ben vergeten wat. Ja een kop koffie en een chocomel.

Drie uur, John Mullins Irish Pub

Net even voor tweejentwintig euro kaas gekocht, geiten-, abdij- en boeren-. Moet ik nog de hele dag mee lopen, hoop dat het niet smelt.

Ook drie boeken gekocht: the Island at the Center of the World, over Nieuw Amsterdam, the Red Button of Courage, en nog iets over hoe het Oosten het Westen ziet, iets van Al Qaida of zo.

Ik zat net even in een compleet lege kroeg, koffie verkeerd betekent daar blijkbaar dat je er iets vaag alcoholisch bij krijgt, in een klein glaasje met slagroom d'r op. Nou ja als je eenmaal iets "verkeerd" noemt kan je d'r alles mee doen natuurlijk, het blijft verkeerd.

Vijf minuten nadat ik zat werd de kroeg opeens overspoeld met volk, de ambtenaren van het gewest van het nogwat hadden een dagje uit, en één van hen stond me nogal aan te staren, en knoopte een gesprek aan. Een oudere man.

Het bleek dat hij woont tegenover het adres waar ik vannacht geslapen heb, in de Lindenstraat in Terblijt. Hij was aan het uitleggen waar hij woonde en hij kwam steeds dichter en dichter bij. Ook letterlijk trouwens, hij hing bijna tegen me aan. Ik had bij de overburen overnacht? Ik had ook wel bij hem mogen slapen, voor gratis. Dat heb ik weer. Waarom zijn dat nooit mooie vrouwen die dat doen. Nou ja dan zou ik het ook niet vertrouwen.

In de Smoking Room van John Mullins, vier uur

Zitten er twee Almeloërs hier. Eentje had een tijd in Maastricht gewoond, dus ik vroeg hem of er nog iets is dat ik absoluut moet zien. Ze denken een tijdje na, dus het zal wel niet zo boeiend zijn. Oorlogsbegraafplaats Margraten, maar dat is een kwartier met de auto, en het regent weer. Jammer, dat was wel een Bob den Uyl-achtig uitje geweest.

En de barkeepermevrouw, zit er ook af en toe bij als ze niks te doen heeft.

Kwam ze er net bij zitten toen ik dat typte, de barkeeper / leuke vrouw. Ze bevestigde dat mijn pastelkleurige laptopje er inderdaad wel interessant uitziet. Da's meegenomen. Maar toen ik mijn vriendin noemde was ze binnen een seconde weg. Nou ja er kwam ook een klant binnen geloof ik. Maar ik moet het nog een beetje leren, dat onschuldig flirten (onschuldig! echt waar! anders schrijf ik er hier niet over, toch).

Ik ga even wat eten. Gehaktballetjes, met Cheddar erin of zo. En nog een Kilkenny. Ze hebben een indrukwekkende whiskykaart trouwens. Uitgesplitst naar Highland Lowland Speyside wat is het allemaal, Auschgentoghchsjes hoe schrijf je dat, en vanalles. Misschien neem ik er ééntje na het eten, als ik hier kan pinnen.

Kwart voor zes, John Mullins, Smoking Room

Gehaktballetjes met Cheddar gegeten. Honger bestreden. Ik zat hier net met een Schot en iemand met een sterk Schots accent die zei dat 'ie Frans was. De Schot ging weg en ik zeg, jij klinkt niet Frans. In het Engels. Hij zegt I can do ze French accent if you like, maar ik kan ook gewoon Nederlands. En Noors, vijf talen in totaal. Vloeiend. Hij was eigenlijk in Roermond geboren, maar in tien landen gewoond.

Ook in Schotland, dus hij heeft me een whisky aangeraden (Dalwhinnie), en nog zevenentwintig andere als ik ooit in Schotland ben. Daar kan je ook mooi fietsen zei 'ie. Goed idee.

Stag's Breath, is whiskylikeur met honing. Ik zal es kijken als ik daar ben. Ik heb nu maar een Dalwhinnie voor me trouwens, en een koffie verkeerd.

Maastricht Centraal Station, rond half zeven

Er staat een jonge vrouw met een kort rokje op een ventilatierooster voor het station, precies die klassieke scène van Marilyn Monroe. In Some Like It Hot denk ik. Ik kijk naar het tafereel en herken Marilyn, en ik grijns. Dat ziet ze en het lijkt wel alsof ze precies weet wat ik denk want ze trekt gelijk haar rokje recht. Of misschien keek ik gewoon te veel naar haar benen.

De trein vertrekt. Ik ga naar Utrecht, naar mijn vriendin, afkicken van de vakantie.

Oh ik heb volgens de teller zeshonderd kilometer gefietst, en daar heb ik dertig uur over gedaan. Het totaal is nu bijna zesduizend kilometer.

.